Rusya Ukrayna savaşı

Batı dünyası, otokratlarla nasıl baş edebileceğini bilemiyor. Çünkü oyunu farklı kurallarla oynuyorlar. Farklı bir dil konuşuyorlar. Putin Ukrayna'ya asker yığdığında, Erdoğan Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi kararlarını hiçe saydığında, Şi Ciping Uygurları toplama kamplarına tıktığında Batılı akıl, hemen arşivden "şiddetle kınıyoruz" açıklamasını çıkarıyor.

Bunun, muhataplarını mahcup edeceğini sanıyor. Tersine, bu açıklamalar, Moskalda, Pekin'de, Arara'da, 2 ayrı flıkitirafı gibi algılanıyor.

Diplomasi bir çözüm aracı olmaktan çıkınca, Batı neredeyse bütün kozlarını tüketmiş oluyor. Yaptırımlara gelince... Otokratların ortak özelliği, iktidarlarını Batı karşıtlığı üzerine inşa ve 24 Yaptırımlar, hec alına ülkenin iktidarını değil, halkını vuruyor.

Ülkeyi yöneten despotların, halkı, düşmana karşı otoriter bir yönetim altında toplamasına hizmet ediyor. Kaldı ki, yeryüzünün iki büyük ihtiyacında, enerji ve gidada otokratların doğal kaynaklarına bağımlılık,tehditleri hepten anlamsız kılıyor. Bunun böyle olduğunu, hem Brüksel, Berlin, Washington biliyor, hem Moskova, Pekin, Ankara...

O yüzden herkesin karşısındakinin elini bildiği bu karşılıklı restleşme oyununda kaybeden hep halklar oluyor.

Ukrayna krizinde bir kez daha gördük: Avrupa, her kafadan bir sesin çıktığı, her üyesinin kişisel hesap yaptığı, dağınık bir aile gibi... Krizlerde dikkate alınması gereken ya da çözüm getiren bir aktör değil artık...

Washington ise, Trump'un "Önce ABD’’ politikasını devreye sokmasından beri dünya yansa umursamayacak gibi görünüyor. Bu durum, otokrat liderleri cesaretlendirdiği gibi, onların taciz ettiği coğrafyalara korun masız oldukları hissini veriyor, henüz taciz edilmemişlerde de bir korku iklimi yaratıyor.

Çıkarları kadar ilkelerini de önemseyen bir ittifak... Kendine yeterli gıda ve enerji kaynakları... Kararlı ve ortak siyasi tavır... Güçlü sivil toplum... Ve otokratlar arasındaki dayanışmanın, demokratlar arasında da inşası ve korunması... Uzun vadeli çözüm, biraz da bu unsurlarda yatıyor.