Gürbüz Çapan: Esenyurt'tan Geçince içimi hüzün kaplıyor

Esenyurt’a geçince içimi hüzün kaplıyor. Her apartman çift daire olacaktı. Esenkent, Boğazköy öyleydi. Öyle imar etmiştik. Herkesin birbirini tanıdığı, dost ahbap olduğu bir yer olacaktı. Dayanışma içinde.

Şehir ölçü ayar yeridir. Nedir ayar? Metre desimetre km sm mm.. ama köyde bu yoktur. Şehirde adresler vardır. Estetik kaygı değil, ruhsal kaygı vardır.

22 dalda kursumuz vardı. Piyano, flüt, saz, tiyatro, heykeltraş çok iyi isimler çıktı bu kurslardan. Bu kaygılarla belediye başkanlığı yaptım. Diğer arkadaşların kaygıları farklı.

Kursiyerlerden 13 yaşında bir heykeltraş vardı. Yüzsüz yani yüzü kesik kilolu bir heykel yapmıştı.

“Kim bu?” demiştim. “Politikacı” demişti. O suralar kilolu siyasetçi rahmetli Süleyman Demirel vardı. “Bu o mu” diye sormuştum. “Hayır, bütün siyasetçileri resmettim. Hepsi de yüzsüz.” demişti.

Adayları da geçtim. Seçilen Belediye başkanları göreve başlamadan Avrupayı gezsinler. Avrupa’yı en azından Doğu Avrupa’yı görsünler. Şehir nedir bir görsünler. Tiyatro Opera salonu görsünler.

Esenyurt’ta 640 kişilik tiyatro salonumuz vardı, düğün salonuna çevirdiler. Hiç bir estetik kaygısı olmayan köy dernekleriyle ilerlemek ne derece mümkündür?

Benim gelecek kaygım vardı. Gelecekte insanımız kültürlü olsun diye. Dünya insanı olsun diye.

İyi okusunlar diye.

Bilgisayar, felsefe, sosyoloji kurslarımız vardı.

Amerikadan antropolog geldi. Değişimi beğendiği için, “Burada ne oluyor?” diye kitap yazdı.

2,5 kat imar verdiğimiz yere şimdi 30-40 kat çıktılar, imar izni verdiler.

Sanıyorlar ki bu bir gelişme. Oysa değil. Meydanlar ve tiyatro salonları iyi ve kötünün konuşulduğu alanlardır. Oysa düğün salonlarında sadece; “yaşa başkan” diye naralar, sloganlar atılır. Tartışma, araştırma, geliştirme olmaz, konuşulmaz. Bunu saptamanız lazım.